Lusaka

22-10-2012
Na een rit van ruim zeven uur kwamen we gisterenavond aan in Lusaka. In de bus had ik heel mijn blog van Livingstone al bijgewerkt en zijn allerlei foto's uitgewisseld, dus we zijn lekker bezig geweest om de tijd te doden. Heel gek om na een maand weer in Kalulu Backpackers te zijn, ik heb zoveel meegemaakt in de tussentijd dat het veel langer dan een maand geleden lijkt! We konden gelukkig in het hostel eten en daarna ben ik vrij snel mijn bed ingedoken. Na tien uurtjes nachtrust, wat nog als weinig aanvoelde, was het tijd om op te staan. We waren om negen uur in het ziekenhuis om ons te laten registreren, zodat we mee kunnen lopen. Gelijk al een groot verschil met Macha, al die papieren rompslomp. Om hier mee te kunnen lopen moeten we 80 dollars betalen, maar die moet je dan wel weer betalen in Kwacha, heel handig aangezien iedereen natuurlijk dollars had meegenomen. Uiteindelijk was er ook nog gezeur met betalen, één iemand zou niet betaald hebben terwijl wij er allemaal zeker van waren dat we allemaal betaald hadden. Achteraf bleek het een misberekening te zijn geweest. Fijn. Daarna moesten we even langs de afdelingen lopen om af te spreken hoe laat we morgen moeten beginnen. Uiteindelijk zijn we met al deze onzin tot 2 uur bezig geweest. Naast alle geweldige dingen, is dat toch wel een minpuntje van Zambia. Alles gaat zo ontzettend langzaam! Met twaalf chagrijnige koppies vertrokken we naar de supermarkt, waar we lunch en ontbijt voor morgen hebben gekocht. Uiteindelijk waren we half 4 weer bij Kalulu. Bikini aan en lekker bijgekomen bij het zwembad. 's Avonds was iedereen doodop en hebben we lekker pizza besteld. Het enige wat vandaag wel op tijd kwam, in plaats van een uurtje hoefden we maar drie kwartier te wachten. Na wat geïnternet te hebben, ben ik ook vanavond weer snel in slaap gevallen. Livingstone was geweldig, maar wel intensief en vermoeiend! Ben benieuwd naar morgen dan loop ik mee op Surgery net als de rest van deze week. Andere lopen mee op Obstetrics (zwangere vrouwen) en Internal Medicine.

23-10-2012
De andere waren vanochtend al om half 8 vertrokken, maar Wieteke, Stieneke, Frank en ik hoefden pas om half 10 weg. Lekker een beetje uitgeslapen dus! We liepen uiteindelijk mee op Casualties, een onderdeel van Surgery, wat je kunt vergelijken met de Spoedeisende Hulp. Stien en ik liepen mee met docter Prince. Een beetje een gekke vent, maar wel oké. Ik werd op een gegeven moment even niet lekker en vanaf dat moment werd ik Pregnant Lady door hem genoemd, okeeee. En als ik geen Pregnant Lady was, werd ik bij mijn bijnaam Oenga genoemd, door Afrikanen veel beter uit te spreken dan Inge.
We hebben veel patiënten gezien, opvallend veel botbreuken. Op een gegeven moment kwam er een spoedgeval tussendoor. Twee vrouwen hadden op de markt tijdens hun werk kokende olie over zich heen gekregen. Vooral één was er heel slecht aan toe, de huid was helemaal losgelaten. Maar het was goed te behandelen volgens docter Prince.
Even later werden we weer weggeroepen, we moesten mee lopen naar een kamer waar BID op stond, brought in dead. In de kamer lag een man met een doek over zich heen geslagen, hij was dus dood binnengebracht. Het was een oudere man, ik denk een jaar of zestig. Docter Prince keek even in zijn ogen, maar luisterde niet naar zijn hart ofzo. Dit was wel genoeg zei hij. Ik vond het hele gebeuren maar een rare bedoening. Er werden wat ongepaste grappen gemaakt, terwijl de familie twee meter buiten de deur stond te wachten. Maar goed, als je dit dagelijks meemaakt zal je er wel harder in worden en dus kan ik het die mensen ook niet kwalijk nemen.
We hebben ook wat telefoonnummers en emailadressen uitgewisseld met docter Prince. Morgen is het namelijk Independence Day en hij is dan uitgenodigd voor een feestje bij State Building. Hij gaat kijken of hij ons daar ook naar binnen kan sluizen, zou wel cool zijn! En hij wilt zijn zoontje aan ons laten zien, het ventje is 1 jaar en houdt van witte mensen. Prima, we zien het allemaal wel! Vanavond hebben we ieder geval al een soort Preparty bij Kalulu.

24-12-2012
Het feestje gisterenavond om Independence Day in te luiden was erg gezellig! Er waren wat rappers uitgenodigd die het feestje af trapten. Daarna hebben we nog lekker wat zitten kletsen met wat werknemers en gasten. De foto's zijn erg mooi geworden, maar deze komen zeker niet op Facebook. Iedereen was ook erg blij dat we vandaag vrij waren vanwege Independence Day. We hebben lekker uitgeslapen en zijn daarna bij het zwembad gaan uitbrakken. Wat een leventje! Omdat we het niet vonden kunnen om Independence Day aan het zwembad door te brengen, zijn we even aan de internet guy gaan vragen waar we 's middags heen konden. Hij stuurde ons naar Mandahill Shoppingmall, waar we om vier uur heen zijn gegaan. We zijn naar een soort hoofdstraat gelopen waar we een busje konden pakken naar Mandahill. Eigenlijk was er niet heel veel te beleven in Mandahill. Wijzelf waren vooral een bezienswaardigheid. Uiteindelijk kwamen we een bioscoop tegen en zijn we spontaan naar de film gegaan, Taken 2. Daarna zijn we uit eten geweest. Het was best prijzig, maar lekker dat het was! Toen we onze buikjes rond hadden gegeten, was het weer tijd om naar huis te gaan. Kwart voor negen wilden de mannen bij Kalulu zijn, want dan zou Ajax aftrappen tegen Manchester City. 3-1! Ik denk dat dat voor veel positief kabaal heeft gezorgd in huize den Besten. Na dit mooie resultaat, ben ik lekker naar dromenland vertrokken.

25-10-2012
Vanmorgen ging om half 8 maar verschrikkelijk irritante wekker af waar ik zelf niet wakker van word. De andere zeven meiden waren wel al klaar wakker en met een luid 'Oengaaaaaa!' werd duidelijk gemaakt dat ik mijn wekker uit moest zetten. Maar mijn wekker zat in de oplader, dus moest ik mezelf eerst uit bed hijsen om dat ding uit te rammen. Dat is een hele survivaltocht. We slapen met acht meiden op één kamer en het is echt een gigantische puinhoop. Toen ik weer terug in bed wilde gaan liggen, ramde ik met mijn kop tegen het bovenste bed van het stapelbed. Dat is al de vijfde keer! Goed begin van de ochtend dus.
Danny stond vanochtend weer eens in de file, waardoor wij kwart over acht op Casualties waren. Het eerste wat docter Prince vroeg was 'Oenga, how is your baby today?'. Hier kom ik dus echt niet meer vanaf. Het was een drukke dag vandaag op Casualties. Waarschijnlijk vanwege Independence Day gisteren. Er kwam een jonge vrouw binnen. Ik schat haar zo'n 25 jaar. Ze was duidelijk nog bezopen van afgelopen nacht en kwam rechtstreeks uit de kroeg zetten. Wat een contrast met Macha, waar de kinderen nog nooit sigaretten hadden gezien. In eerste instantie was haar verhaal dat ze in een glas had gestaan en daarvoor kwam, maar naar mate het gesprek vorderde kreeg het een andere wending. Ze vertelde dat ze een gat in haar ondergoed had ontdekt en dacht dat ze verkracht was. Al met al was het een onsamenhangend verhaal. Disay, de verpleegkundige in opleiding, besloot daarom haar vriendin er bij te halen. Haar vriendin wist niks van het verkrachtingsverhaal af en zei dat ze Disay even onder vier ogen wilde spreken. Ze had hem verteld dat het meisje last had gehad van psychoses en ze bang was dat ze weer een terugval had. Naar aanleiding van haar rare verhaal best aannemelijk. Uiteindelijk verliet ze met veel kabaal het kamertje weer.
Op een gegeven moment kwam er een super grote neger met handboeien binnen zetten. Hij had gevochten met een medegevangene. Er waren twee mannen met hem mee, bewakers dacht ik. 'Nee joh', zei Stieneke, 'dat zijn gewoon medegevangenen'. Bleek het nog zo te zijn ook! Bizar haha! Die twee zaten al een hele poos vast en hadden vertrouwen van het personeel gewonnen. De casus was verder niet zo spannend, hij was op z'n oog geslagen en werd daarom doorgestuurd naar de Eye Clinic. Een paar patiënten later, kwam één van zijn medegevangenen weer met zijn hoofd om het hoekje steken. Hij had een brief voor ons met de vraag of wij zijn penvriendinnen wilde worden, super schattig! In zijn brief vertelt hij dat hij vanwege een overval een gevangenisstraf van 15 jaar moet uitzitten en volgend jaar vrij komt. Nou, ik zal hem weel een brief terug schrijven als ik weer in Nederland ben.
We hebben vandaag één spoedgeval tussendoor gehad. Een vrouw was aangereden door een auto, lag helemaal open en had multipele fracturen (breuken). De sirene van de ambulance was er niks bij, ze krijste het echt uit! Echt een beetje angst aanjachend.
Verder hadden we nog een kindje dat een schroef had ingeslikt. Vet grappig. Er kwam in eens een schattig meisje binnenzetten met een röntgenfoto in haar hand. Daar kon je de schroef zo aanwijzen.
Uiteindelijk was het zo twee uur en werden we door Danny opgehaald. We zijn even langs de Barclays gereden om te pinnen en zijn daarna boodschappen wezen doen. De rest van de middag hebben we aan ons artikel gezeten. 's Avonds werd een pizza besteld en daarna zijn lekker ons bed ingekropen.

26-10-2012
Vanochtend stonden we weer om 8 uur paraat op Casualties. Het was niet echt een hele boeiende ochtend. Casualties is eigenlijk ook niet echt te vergelijken met de SEH ben ik achter gekomen. Het is meer gewoon eerste hulp, er wordt veel gescreend en doorgestuurd. Het enige spannende wat er vanochtend gebeurde was het inbrengen van een catheter. De volgende mochten we zelf doen zei docter Prince. Maar uiteindelijk hebben Stien en ik om tien uur een taxi genomen, omdat Stieneke ziek was en ik ook niet echt fit was. We lagen om half 11 weer in ons bed en ik ben om half 2 weer wakker geworden. Een koude douche doet wonderen en ik voelde me weer helemaal fit. 's Avonds zijn we gewoon lekker hier bij Kalulu gaan eten en daarna werden we uitgenodigd om te gaan stappen. Uiteindelijk hadden we vier opties om te gaan stappen, maar zijn we beland in Vegas en Alpha. Was een top avondje en het was al aardig laat toen we op zoek gingen naar een taxi. Normaal stikt het hier van de taxi's, behalve als je er eentje nodig hebt. We besloten maar om alvast in de goede richting te gaan lopen, toen we een politiewagen tegen kwamen. Het raampje ging open. 'Are you safe?', was het eerste wat de agent zei. Hij zei dat we echt een taxi moesten nemen en niet moesten gaan lopen, want dat was gevaarlijk. Puur toevallig kwam ineens de BBQ man aanzetten in een auto. Die vent organiseert morgen een BBQ voor ons, maar ik weet zijn naam niet. Na een hoop gezeur en wat omkoperijen, stond de agent toe dat we met hem meereden, want hij vertrouwde hem in eerste instantie niet. Eenmaal bij Kalulu deden we nog een drankje en kropen we daarna lekker ons bed in.

27-10-2012
Vanochtend ontwaakte ik om tien uur uit mijn coma. Leo had gehoord dat er een maandelijkse markt was waar je leuke sourvenirs kon scoren. Om 11 uur gingen ik, Leo, Annet, Stien en Iris richting de Kabulonga market. De eerste uitdaging was een taxi vinden die ons er voor een redelijke prijs heen wilde rijden. Volgens de vrouw van Kalulu moest je er voor 30.000 Kwacha (iets minder dan 5 euro) wel heen kunnen rijden. Na wat gezeur konden we voor 50.000 Kwacha met z'n vijven in een taxi worden gepropt. Het nare aan Zambiaanse taxichauffeurs is dat ze altijd zeggen dat ze weten waar je heen wilt, maar ze in werkelijkheid geen flauw benul hebben. Na een ritje van tien minuten werden we afgezet bij een benzinestation. Pardon? We wilden naar de Kabulonga market! Daar had hij dus nog nooit van gehoord. Fijn, waarom had je dat dan niet even gezegd? Gelukkig waren er wat locals in de buurt die ons de weg konden wijzen. Het was een markt die mogelijk werd gemaakt door een plaatselijke Nederlands (!) gereformeerde kerk. Er liepen dan ook veel bleekscheten rond. Het was een vrij grote markt, met echt super leuke spullen! Afdingen is echt niet mijn ding, dus ik ben zwaar opgelicht, maar goed ben wel blij met mijn leuke souvenirtjes! Nu hopen dat het allemaal in mijn backpack past!
Terug in de taxi was ook weer een verschrikking! We hebben uiteindelijk zelf de weg naar Kalulu moeten wijzen en dat met 5 vrouwen in een taxi, hè! Natuurlijk hebben we het gewoon gevonden, richtingsgevoel jeuh!
Daarna riep de plicht weer en moesten we ons met ons artikel bezig houden. Om zes uur ben ik er mee gekapt, want dan zou ook de BBQ man er moeten zijn. Het is nu alleen acht uur en er ligt nog steeds geen vlees op de BBQ. Tja, T.I.A. zullen we maar zeggen. Gelukkig vermaken we ons met Sprite en Cola. Oké, nu een gênant verhaal. We zijn ongeveer anderhalve week geleden, onderweg van Macha naar Livingstone, begonnen met het tellen van onze boeren met de meiden. De teller staat nu op 1175.