Bye bye Macha

15-10-2012
Vanochtend begonnen Nicole en ik om half 9 op Paediatrics, de kinderafdeling. De arts waar we mee liepen mompelde af en toe wat Engels waar we niet veel wijzer uit werden. Gelukkig lukte het Nicole na een paar dossiers zijn handschrift te ontcijferen en wisten we in ieder geval welke klachten het kindje had en wat voor behandeling het kreeg. Het was aardig druk op de afdeling, er waren vannacht veel nieuwe kindjes opgenomen. De meest voorkomende klachten waren diarree en pneumonie. Er waren verder niet hele opvallende gevallen. Er was een kindje met het Down syndroom, dat door Nicole gediagnosticeerd is met hartfalen. Dit kindje lag in een aparte kamer, de reden weet ik niet. Op de gewone zaal lag een kindje van zes maanden dat bijna niks woog. Het jongetje was heel klein en zijn borst ging als een razende op en neer om adem te halen. We hoorden na de rounds dat er een lumbaal punctie was gedaan om de diagnose meningitis te bevestigen. Ook hoorde ik dat het kindje van 600 gram die ik op Maternity heb gezien, die veel te vroeg geboren was, helaas ook veel te vroeg is overleden. Toch echt kut. Als je zo'n kindje ziet liggen, lijkt het alsof alles het gewoon doet, maar ik weet ook wel dat een kindje van 600 gram gewoon weinig kans heeft.
's Middags zijn Nicole en ik naar een dokter geweest, z'n naam begint met de M, maar de rest kan ik niet spellen of uitspreken. Hij heeft ons nog wat verder op weg geholpen met onze opdracht over malaria.
Het avondeten was echt feest. Iemand het zijn cakeje niet op gegeten, wat Eva aanspoorde om er een smeerboel van te maken. Pindakaas, mayo, piripirisaus en de hele reute me teut moest erop. Vervolgens bracht ze dit heerlijke dessert naar haar mond om net te doen of ze een hapje wilde nemen. Dit zag ik als een uitgesproken kans om de hele smeerboel in Eva's neus te douwen. Eva sprong op en snelde naar de wasbak, waarop de rest van de groep mij het advies gaf zo snel mogelijk uit de voeten te komen. Dus ik ben als een gek naar de badkamer gerend en heb me daar opgesloten in één van de WC's. Ondertussen hoorde ik even al in de gang schreeuwen 'Oeeengaaa!'. Mijn hersenen waren verlamd van angst en het beste wat ik kon verzinnen was 'I am an American!'. Daarna werd het heel erg stil. Na een minuut durfde ik de deur van het slot te draaien en de gang op te lopen. Had ik dit maar nooit gedaan, Eva kwam als een bezetene op me afstormen en vloerde me. Ze sleepte me over de grond naar de badkamer en terwijl Leonore alles filmde, smeekte ik om genade! Na een gedwongen sorry, was ik vrij!
Maar dit bleek nog niet het einde te zijn. Nadat ik mijn spullen voor Livingstone een beetje had gepakt en even in de woonkamer had gezeten, vond ik het tijd om naar bed te gaan. Terwijl ik in mijn bed klim (hoogslaper), zie ik ineens een soort dikke klont in mijn klamboe hangen. What the fack is dat?!! Spaghetti?! Eva is nog niet jarig! Ik checkte haar kamer maar die was leeg en ik hoorde haar praten vanuit de douche. Ik heb de klont spaghetti gepakt en ben de badkamer binnen gestormd. Eén blik op mijn hand was genoeg voor Eva om dekking te zoeken. Net op tijd kon zij zich verschuilen achter het douchegordijn en de slierten spaghetti dropen langs de muur naar beneden. Mis, helaas. To be continued.

16-10-2012
Vanochtend hadden Stien en ik om 5 uur de wekker gezet om de zonsopkomst te gaan bekijken bij de dam, maar toen de wekker ging waren we allebei zo verrot dat we besloten om lekker door te slapen. Uiteindelijk gingen we er twee uur later uit voor een ontbijt met pannenkoeken. Een goed begin van onze laatste echte dag in Macha.
Om acht uur zouden Lucas en ik en Eva en Wieteke een field trip hebben, maar uiteindelijk hebben we tot negen uur moeten wachten. In een volgeladen Jeep, met maar liefst 13 mensen zijn we de rimboe in gereden. Na een behoorlijk lange zit werden Wieteke en Eva afgezet bij een school waar ze voorlichting zouden gaan geven en moesten ik en Lucas nog vijf kilometer verder rijden om wat rapporten te bekijken van een rural health post. De rural health post was niet groter dan acht vierkante meter. Het is anders dan een rural health center waar patiënten opgenomen kunnen worden. In een rural health post wordt alleen counseling gedaan en worden mensen vrijwillig getest op malaria en HIV. Voordat we weer terug gingen naar de school, kregen we nog een beker met Shibwantu, dat smerige drankje. Gelukkig was deze beter te nassen dan die van de bruiloft, maar ik was blij toen mijn beker leeg was. Toen we bij de school kwamen zagen we de kinderen meteen zitten. Ze zaten met bijna honderd leerlingen onder een hele grote boom. De voorlichting was al afgelopen, er was een toneelstukje opgevoerd over kindermisbruik. De leerlingen vroegen of ze ons Mzungu's (blanken) een hand mochten geven. Tuurlijk mag dat! Meteen stormde de hele groep op ons af om enthousiast handen te schudden. Eén van de jongens die mee was zij dat ze dit moment waarschijnlijk nooit meer zullen vergeten, 'they shaked hands with a mzungu!'. Ongelooflijk dat dat zo bijzonder is voor die kinderen!
Rond een uur of één waren we terug bij de Dorm. Ik heb geskyped met mama en Karen en daarna ben ik even met Wieteke en Eva naar de markt geweest. Rond drie uur hadden we college en daarna zijn we naar het care house gelopen waar voorlichting wordt gegeven, maar helaas waren we door een miscommunicatie te laat en was de voorlichting al afgelopen. T.I.A. Om half zes zijn we voor de laatste keer gaan volleyballen met Maikel en zijn gangbang! Het was weer een leuke pot en als afsluiting hebben we een mooie groepsfoto gemaakt! Kwart over zes zaten we uitgehongerd aan tafel, patatjes! Wat een feestmaal!
Na het eten heb ik nog even lekker geskyped met mijn dispuutje en met de family. Heel leuk om iedereen op die manier weer even te zien! Mijn internet moest op, want morgen vertrekken we naar Livingstone. Helaas heb ik geen afscheid meer kunnen nemen van Mathias Muleka, waar ik het weekend ben verbleven. Ik hoorde dat hij tot donderdag weg is vanwege de begrafenis van zijn broer. Triest dat de mensen hier al op zo'n jonge leeftijd sterven. Terugkijkend op mijn tijd in Macha zijn de afgelopen drie weken werkelijk waar voorbij gevlogen! Ik heb genoten hier! Gek om hier weg te gaan met de gedachte dat je waarschijnlijk nooit meer terug komt. Er waren mooie momenten en hartverscheurende momenten. De kinderen met brandwonden zal ik nooit vergeten. Dat heeft een diepe indruk op me gemaakt. De mensen hier zijn prachtig, zo vriendelijk, ik ga ze missen! Maar er komt ons nu weer een hele mooie tijd tegemoet in Livingstone. We gaan een booz cruise doen, raften, in devils pool zwemmen, op Safari in Botswana en microlight flighten. Tja wat zal ik zeggen, I'm really having the time of my life!