Groete uit Grabouw!

Naarmate we hier langer zitten, ga ik steeds meer van Grabouw houden en wordt het een speciale plek. Niet alleen is het heerlijk thuis komen als je wordt verwelkomt met een enthousiast 'tannie, tannie, tannie!', maar ook ga je personen beter leren kennen. Je hoort hun verhalen en er wordt verteld over hun verleden. Natuurlijk wist ik best dan de kinderen die hier wonen een verleden hebben en hier niet zonder reden zijn. Maar stiekem wil je alleen dat leuke, opgewekte kind zien en doet het pijn als je er achter komt wat voor bagage hij meesleept. Eén van de jongens van de gezinnen kwam hier bijvoorbeeld aan toen hij onder de drugs zat en helemaal verwaarloosd was. Als je zo'n verschrikkelijk verhaal hoort en je er een voorstelling bij kunt maken, doet dat gewoon wat met je. Het is nu zo'n leuk joch! Maar wat een verleden, op die leeftijd al. Een paar maanden na hij had aangeklopt bij Agapé, deed zijn broer dat ook. Voor hem was het helaas wel te laat. Hij was doodziek en is diezelfde avond in het ziekenhuis overleden. Poe, als ik die verhalen hoor, moet ik vaak wel even slikken, hoor. Maar tegelijkertijd geven deze verhalen hoop! Als je nu ziet wat er van die jongen terecht is gekomen, geweldig! Hetzelfde geldt voor een ander kind uit het gezin van Fergie en Karlien. Hij is een FAS kind, Foetaal Alcohol Syndroom. Dat betekent dat zijn moeder tijdens haar zwangerschap grote hoeveelheden alcohol heeft gedronken en dat het kind daardoor is beschadigd in zijn ontwikkeling. Ik wist dat het kind klein was voor zijn leeftijd, maar dat het een FAS kind was wist ik niet. En wat doet hij het goed!! Het is een echte acrobaat en rent je er zo uit op zijn blote voetjes! Als ik zulke kinderen zie, besef ik dat het werk van Agapé hier zo waardevol, nuttig en nodig is!

Ook de medewerkers van Agapé leer ik steeds beter kennen. En ik ben er achter gekomen dat lang niet iedereen uit Grabouw komt! Zo heb ik Anna en Alice ontmoet. Alice werkt als huishoudelijke hulp bij Selwyn en Maria en Anna doet datzelfde werk bij Fergie en Karlien. Alice en Anna kennen elkaar nog niet, maar hun verhalen hebben ontzettend veel overeenkomsten! Mandy en ik willen ze binnenkort dan ook aan elkaar voorstellen. Ze komen namelijk allebei uit Zimbabwe en zijn na een busreis van drie dagen samen met hun man hier aangekomen. De economie en werkgelegenheid in Zimbabwe is zo slecht, dat ze gedwongen werden hun jonge kinderen daar achter te laten om zelf in Zuid-Afrika werk te kunnen zoeken. Onvoorstelbaar! Later vertelde Anna's man, Raymond, me dat ze zo'n 2 à 3 maanden moeten werken in Zuid-Afrika om dan 2 tot 3 weken naar Zimbabwe te kunnen voor hun kinderen. Anna had ons bij hen thuis uitgenodigd. Haar broer, Daniel, woont daar al 5 jaar en zij is daar nu bij ingetrokken samen met haar man en tweelingzus. Wat een heerlijke mensen! We hebben ontzettend veel gelachen en veel gepraat over de verschillen tussen Nederland, Zuid-Afrika en Zimbabwe. Woensdag gaan we mieliepap bij hen eten, wat ze ons graag willen laten proeven!

Naast het leren kennen van mensen, hebben we ook andere dingen geleerd afgelopen week! Samen met wat huismoeders van Asiphe zijn Mandy en ik na een tweedaagse cursus geweest van Senecio. Een organisatie die zich bezig houdt met de zorg en mogelijkheden van mensen met disabilities. Het was ontzettend leerzaam en ik vond het leuk om na zoveel maanden weer eens onderwijs te krijgen. Er waren veel leermomenten en dingen die ik bij Asiphe meteen zou kunnen toepassen, met name als het gaat om voeding geven. Er wordt zo vaak vergeten om tijdens het eten te socializen met het kind in plaats van met de andere caregivers. Bovendien wordt het vaak veel te snel en met te grote happen gedaan. Om dat te illustreren kregen we grote opscheplepels uitgedeeld waar mee we elkaar dan heel snel moesten voeren, niet te doen! Ik hoop dat dit ook een grote eye-opener is voor de huismoeders. Dat Mandy en ik de cursus erg interessant vonden, bleef niet onopgemerkt. Later hoorde we van Tessa dat één van de medewerkers van Senecio ons twee sponzen had genoemd, die alle informatie helemaal in zich opnamen. En ik heb ook echt zin om dit allemaal bij Asiphe toe te gaan passen!

Asiphe kon ons afgelopen week ook op een andere manier erg goed gebruiken. Faith was namelijk in het ziekenhuis in Somerset West opgenomen vanwege uitdroging en diarree. Er moet elke nacht iemand bij haar zijn om haar gerust te stellen, medicijnen te geven en haar luiers te verschonen. Mandy en ik werden woensdag om 16.30 gebeld door Tessa. We waren toen lekker buiten aan het ravotten met wat kinderen van Fergie en Karlien. Over een uur zou één van ons opgehaald worden om de nacht bij Faith te zijn. We mochten niet met z'n tweeën, dus ik bood aan om te gaan. Wat sowieso handiger was, omdat Mandy donderdagochtend altijd naar de dokter gaat om bloed te prikken. Na snel wat spullen gepakt te hebben en wat gegeten te hebben, werd ik door Tessa en Faizel naar het ziekenhuis gebracht. Het ziekenhuis deed me denken aan de ziekenhuizen in Zambia. Het zag er somber en eenvoudig uit. De bedden hadden een zijkant met tralies, die je omhoog moest doen als je even weg liep bij het kind. Die dingen maakten echt een enorm kabaal! Elke keer als zo'n kindje net lag te slapen en moeder even weg wilde lopen of zelf even een oog dicht wilde doen, werd het weer wakker van het lawaai waarmee het bedhek omhoog ging. Ik keek ook niet meer op van de kakkerlakken die ik langs zag lopen en ik was maar wat blij dat ik m'n flesje desinfectans niet vergeten was, anders had ik er waarschijnlijk de volgende dag naast gelegen. Faith is de hele nacht onrustig geweest en ik heb een aantal keer haar bedje moeten verschonen, maar echt materiaal om haar schoon te maken was er niet. Na een lange nacht was ik blij dat ik tussen 7 en 8 uur zou worden opgehaald, tenminste dat was tegen me gezegd. Toen er om half 9 nog niemand was, werd ik dus een beetje ongeduldig en ik vroeg me af hoe lang het nog zou duren. Gelukkig werd ik om 8.45 door Ulan opgehaald en kon ik na 14,5 uur eindelijk richting huis om lekker m'n bedje in te kruipen. Ook de nacht daarna heeft Faith nog in het ziekenhuis gelegen, toen heeft Mandy bij haar gewaakt.

De weken vliegen op deze manier voorbij en voor dat we er erg in hebben is het alweer weekend! Vorig weekend konden we heerlijk bijkomen! Zaterdag zijn we naar een strand bij Muizenberg geweest. Het strand staat bekend om de in verschillende kleuren geverfde houten strandhuisjes. Het is een heerlijk strand en het verbaasde me dan ook niets dat er zoveel toeristen kwamen. Later in de middag zijn we nog even langs een ander strandje gegaan bij St. James, waar we tussen de lokale bevolking zaten. Nieuwsgierig en niet geheel onopvallend liepen er kinderen langs onze handdoek en af en toe durfde iemand aan ons te vragen waar we vandaan kwamen. Erg grappig om het verschil te zien tussen zo'n toeristisch strand en een strand waar lokale bevolking komt om heerlijk met de familie te braaien. Zondag was het tijd voor onze allereerste 'Bring & Braai'! Met Tessa, Faizel en de gezinnen van Selwyn a.ka. Braaibaas, Maria, Fergie en Karlien hebben we heerlijk gebraaid! Helaas moesten Mandy en ik er alweer op tijd vandoor, want wij hadden kaartjes voor het Summer Sunset Concert in Kirstenbosch. Kirstenbosch is een groot park met botanische tuinen en in het zomerse seizoen (nov-april) is er elke zondag van half zes tot zeven uur een Summer Sunset Concert. Met ons handdoekje en bakje druiven mochten we samen met zeker duizend anderen genieten van Civil Twilight. De sfeer was heel relaxed en het was een perfecte afsluiter van dit weekend! Op de terugweg realiseerden we ons dat we nog maar twee weekden ons autootje hebben! We moeten dus goed bedenken wat we allemaal nog met ons wagentje willen doen. Gelukkig hebben we de tafelberg al een keer doordeweeks kunnen beklimmen. Ik hoorde van iedereen dat je er zo'n 2 tot 3 uur overdoet en beneden bij Platteklip Gorge, waar onze wandeling begon, stond ook een bordje met 2,5 uur. Ik was dus ook ingesteld op een dikke twee en half uur. Na ruim een uur lopen waren we bijna bij de kloof, 'just 30 minutes!', riep iemand naar ons. Een halfuur!? Ik was helemaal verbaasd en blijkbaar hadden we het snel gedaan, want na 1,5 uur stonden we boven op de Tafelberg! En dan verwacht je toch een prachtig uitzicht... Helaas, helemaal bewolkt, we hebben echt niks gezien behalve een grote witte wolk, haha! Toch nog maar een keer omhoog met de kabelbaan, hopelijk lukt dat nog met de auto. Want die zullen we toch wel gaan missen als we hem weer in moeten leveren! Inmiddels zijn we ervaren chauffeurs en kennen we de regeltjes en gebruiken. Zo wordt er verwacht dat je op de vluchtstrook gaat rijden als iemand je wilt inhalen. Degene die inhaalt bedankt dan door even zijn alarmlichten aan en uit te doen. Wat me ook opviel, Afrikanen voegen niet in, maar wachten gewoon tot ze ingevoegd worden. Verder kijk ik niet meer op van mensen die langs of over de snelweg lopen, auto's die op de snelweg 60 km/u rijden of afgeladen zijn met meer dan 10 mensen. Het links rijden is de grootste uitdaging niet!

Afgelopen weekend hebben we alles behalve uitgerust! We hebben nog een poging gedaan onze gemiste uurtjes van het ziekenhuisnachtje in te halen bij Gordon's Bay, maar die uurtjes gingen snel weer verloren tijdens onze sleep over. We hadden voor de meiden van Fergie en Karlien en Selwyn en Maria een pyjama party georganiseerd bij ons thuis. Een tijdje terug hadden ze de film 'Pitch Perfect' gezien, een lekkere tienerfilm waar de 'Cup song' in voor komt (op youtube staan zat filmpjes). Mandy heeft ons toen allemaal die Cup song aangeleerd, dus toen bleek dat we die avond weer Pitch Perfect gingen kijken, waren ze door het dolle heen en was het gegil kilometers verder te horen. We hadden van Ulan een beamer kunnen lenen en konden zo onze eigen thuisbioscoop creëren. Geweldig vonden de meiden het! Met maskertjes, cupcakes, nagellak en chippies was het feest helemaal compleet! Het was hun beste sleep over ever, zeiden ze! En na dit korte nachtje was het zondag wijntijd!! Samen met Luzanne en Tessa (onze bob, waarvoor dank!) zijn we naar Stellenbosch geweest voor een lekkere wijnproeverij. De combinatie van slaaptekort, 4 weken amper alcohol en een warme dag had als resultaat dat het binnen no time erg gezellig was! Na een goeie lunch in het centrum van Stellenbosch zijn we via een prachtige route door Franschhoek weer terug gereden naar Grabouw, ons thuis voor nu. Nog twee weken gaan we genieten van Grabouw en dan is het alweer tijd voor het volgende avontuur! Time flies...