This is Africa

24-09-2012
Na vrijdagavond Rob en Karens verjaardag te hebben gevierd, ging de wekker toch aardig vroeg om kwart over zeven op zaterdagochtend. Laatste spulletjes bij elkaar gepakt en nog even extra lang onder de douche gestaan, geen idee hoe de douches er in Lusaka en Macha uit zouden zien. Om half 9 hebben papa en mama me naar Schiphol gebracht, na een hele fotosessie en afscheid te hebben genomen, gingen we om half 1 de lucht in.
Na een vlucht van 9,5 uur en aardig wat kilometertjes verder stonden we op Zambiaanse bodem. Visum geregeld en kennis gemaakt met Danny onze chauffeur, die ons de komende zes weken van hot naar her rijdt, nouja laat rijden want hij zit zelf niet achter het stuur. Er is geen tijdsverschil met Nederland, althans nu nog niet, als bij jullie de wintertijd in gaat is er wel een uurtje tijdsverschil. Het was dus al hartstikke donker toen we door Lusaka reden. De eerste nacht hebben we in Kalulu backpackers geslapen in Lusaka. Kalulu betekent konijn en die huppelden dan ook vrolijk door het hostel heen, 's ochtends dus goed oppassen dat je niet in de keutels ging staan. We werden meteen begroet door mensen die daar werkten met een Zambiaanse handshake. We hebben nog wat gedronken en zijn daarna lekker gaan slapen, de volgende ochtend zouden we om negen uur naar Macha vertrekken. Het ontbijt bestond uit toast met boter en suiker en een kop thee, dus echt prima te eten gelukkig! We werden op gehaald door een busje dat Danny had geregeld, het was een ander busje dan waarmee we van het vliegtuig waren gehaald. Het was een lange zit van Lusaka naar Macha, we hebben ongeveer zeven uur gereden, maar ik heb me ogen uitgekeken onderweg! Het grootste deel van de reis ging over een geasfalteerde weg, waardoor we dus redelijk door konden rijden. Het laatste stukje weg was een baan met het Afrikaanse rode zand.
In Macha werden we verwelkomt door Marjorie, zij is head of the house keeping. Zij gaf kort uitleg aan Frank over de gang van zaken hier, daarna zijn we even door het gebouw gaan lopen. Na de boel verkend te hebben, zijn we op de uitnodiging van één van de medewerkers in gegaan om een potje te volleyballen. Zes Nederlanders tegen zes Zambianen en natuurlijk hebben we de eer van ons land hoog weten te houden door te winnen! Wel lekker zweten hier, dus na het volleyballen een lekkere douche gepakt en vervolgens aangeschoven voor het avondeten. We aten rijst met een soort gehaktsaus en sla, echt heerlijk en boven al m'n verwachtingen van een Afrikaanse maaltijd. Na het eten hebben we een poging gedaan om met z'n alle een film te kijken, maar toen er een man met de internetcodes aan kwam zetten (we hebben allemaal 1 GB internet gekocht voor komende 3,5 week), was iedereen helemaal verdiept in zijn laptop/telefoon. Daarna verlangde de meesten echt naar een bed, maar er waren een aantal spinnen die ons wakker hielden. Echt niet normaal hoe groot die dingen waren! En ze zitten echt overal. Ik heb nog niet het lef gehad om zo dichtbij te komen dat ik een foto kon nemen, maar zodra ik dat wel heb, zal ik een foto uploaden. Daarna begonnen er nog een koe voor ons raam te blèren, waardoor wij weer begonnen te gillen, maar uiteindelijk zijn we allemaal naar dromenland vertrokken.

Vanochtend ging om kwart voor zeven de wekker, omdat we om zeven uur moesten aanschuiven voor het ontbijt. Het eerste wat ik zag was één of andere smurrie wat een soort rijstenpap moest voorstellen. Ik krijg brinta al niet door m'n strot heen, laat staan dit. Maar tot mijn grote geluk was er ook toast en met Nutella uit Nederland was dat hartstikke prima.
Om half negen begon het programma. We startten met een rondleiding door het MIAM (Malaria Institute At Macha). Hier wordt zoals de naam al doet vermoeden veel onderzoek gedaan naar malaria, wat goed uit komt, want de opdracht van Stieneke, Nicole en mij gaat daarover. Ook in het Molecular Lab doen ze veel onderzoek naar malaria vooral naar de transmissie van malaria en de resistentie van muggen (die malaria overbrengen) tegen insecticiden. Verder zijn er nog wat andere Labs waar onderzoek wordt gedaan naar bijvoorbeeld HIV en tuberculose.
Na de rondleidingen door alle research gebouwen, hadden we tea time, gewoon een uurtje chillen zeg maar. Beetje rondgelopen, foto's gemaakt en geïnternet. Toen we weer helemaal opgeladen waren, hadden we een meeting met Janneke van Dijk. Zij is tropenarts en verbonden met het Erasmus MC. Zij ging met ons even het schedule voor de aankomende weken doornemen. We moeten zelf een beetje kijken wie wat wanneer gaat doen, maar ik denk dat we ons niet gaan vervelen. Ook stelde zij ons voor aan de medische staf. Toen onze vragen op waren, zijn we gaan lunchen. Het leek op macaroni met kaas en wat sla erbij, weer een prima maaltijd.
Na de lunch kregen we een rondleiding door het ziekenhuis, het Macha Mission Hospital. We begonnen in de conferrence room waar echt een heerlijk temperatuurtje was met dank aan de airco. Buiten en in andere kamers is het hier namelijk echt bloed heet, om negen uur komt de hitte al opzetten en we zijn blij met elk zuchtje wind of wolkje aan de lucht. Het ziekenhuis heeft vier afdelingen, namelijk Maternity, Pediatrics, Male en Female. We werden met grote ogen aangekeken door de patiënten, op zich niet heel gek als er opeens twaalf van die bleekscheten binnen komen wandelen. Ben heel benieuwd hoe dat is, als we echt rondes gaan meelopen. Het ziekenhuis is echt niet te vergelijken met een gemiddeld ziekenhuis in Nederland. Er zijn geen kamers voor patiënten, zeker geen privé kamers, maar in plaats daarvan heeft iedere afdeling een grote zaal met bedden die ongeveer een meter uit elkaar staan. Totaal geen privacy dus. Dan is er nog de gigantische onderbezetting qua personeel. Als je na gaat dat hier één dokter is op 20 tot 25 duizend mensen en in Nederland is dat één op de vierhonderd. Dit zelfde geldt voor ander medisch personeel. Er zijn dus simpelweg te weinig verpleegkundigen om iedere patiënt elke dag te verzorgen, te voeden, te wassen. Daarom komt er veel familie mee naar het ziekenhuis. Zij verblijven op het terrein achter het ziekenhuis. We zijn er vanmiddag door heen gelopen, het is bizar om te zien. Hele families die daar leven om een dierbare te kunnen verzorgen. Ze koken op een vuurtje en gelukkig is er een marktje waar ze wat etenswaren kunnen kopen, maar veel verder dan tomaten en wat sla kom je niet. We zijn zelf ook even over het marktje heen gelopen om een chitenga te kopen, een soort wikkelrok. Als we straks op field trips gaan, stelt de lokale bevolking het namelijk erg op prijs als je er netjes (lees: in een chitenga gekleed) bij loopt. Ze kosten geen drol, maar Stieneke en ik moesten er toch wat van afdingen. Dus eindresultaat 4 chitenga's voor 44.000 kwacha in plaats van 48.000, dat is ongeveer 6,50 euro. Maar hoe knoop je die dingen om, nou vraag dat maar aan Stieneke want die heeft een uitgebreide workshop gekregen met zichzelf als paspop. Met onze nieuwe aankopen hebben we nog een rondje over de markt gelopen, waar we verschillende keren in het Citonga werden aangesproken. Daar is dus echt geen touw aan vast te knopen, veel verder dan 'hallo, hoe is het' kom ik niet: mwabuka buti? Je antwoord dan met: kabotu, buti? Dat betekent 'het gaat goed en met jou?'. Deze zinnetjes moeten altijd even gezegd worden, voor dat je ter zake komt, als je dat niet doet, ben je onbeleefd.
Na de markt zijn we weer terug naar ons huis, dit blog bij gewerkt en foto's op m'n laptop gezet. Ik weet trouwens dat ik tegen iedereen heb gezegd dat ik geen waarbenjij.nu of iets dergelijks zou gaan bijhouden, maar ik maak hier echt zoveel mee, dat kan ik niet allemaal op Facebook gooien! Maar goed, daarna zijn we gaan eten. Rijst met een groen goedje, sla en een kippenpootje, best goed te nassen! Na het eten lekker gaan douchen, dus ik ruik weer naar bloemetjes.
Net weer de angst van mijn leven gehad door zo'n dikke, vette spin! Maarrrr... we hebben nu een vriend die we gaan leren om alle spinnen, muggen en andere vieze beesten op te vreten. Hij heet Gert de Gekko! Foto's volgen!
Zo nu zijn jullie weer helemaal op de hoogte! Morgen gaat het avontuur weer verder, ik sta samen met Nicole op de OK. Ben echt super benieuwd wat ik ben zelfs in Nederland nog nooit op de OK geweest.
Het internet is op dit moment trouwens uit gevallen, dus het is afwachten wanneer ik dit verhaal kan uploaden. T.I.A. zeggen ze hier dan, This Is Africa.

Doeeeei!
X Inge