Chileleko, aangenaam

01-10-2012
Vanochtend ging de wekker om half zeven. Ik, Iris, Eva en Lucas moesten om half 8 bij de Morning Report zijn. Je zou denken dat dit de overdracht is, maar we hadden al van de rest gehoord dat het een soort lezing is. Nou het kwam nog geen eens in de buurt van een lezing. Allereerst kwam iedereen te laat binnen zetten, wij dachten al dat we aan de late kant waren, maar we waren de eerste. Vervolgens gingen er een paar discussies en verhalen over en weer en werden Eva en ik vriendelijk gevraagd of wij onze kop wilden houden. Tuurlijk! Nou dat viel dus een beetje tegen. Na deze fantastische morning report, begonnen de clinical rounds. Iris en ik zouden meelopen op de Male Ward, maar de arts die de ronde deed was wat later (lees: 2 uur). Daarom liepen we het eerste halfuur, totdat de andere studenten kwamen, mee op de Maternity Ward. We waren de drempel nog niet over of we werden al langs een gordijntje geduwd. We hoorden al wel wat gehuil en konden nummer 2 nog net geboren zien worden, twinnies! Annet en Frank hebben na ons op de Maternity Ward gelopen en zij hebben de tweeling gezien tijdens de ronde. Eén van de twee zag een beetje geel en de arts maakte zich daar toch wel zorgen over, hopen dus dat het goed gaat!
Om half 9 zijn Iris en ik naar de Male Ward gegaan, daar moesten we nog drie kwartier op de arts in kwestie wachten. Op de Male Ward zijn 33 bedden, allemaal bezet. Veel tuberculose en ook opvallend veel wonden aan de voet. Ik vroeg de arts hoe dat kwam en hij verweet het aan trauma's met fiets of scooter. Ook hebben we bij een aantal patiënten in het dossier de afkorting RVD voorbij zien komen. Er ging bij ons geen enkel belletje rinkelen bij deze afkorting. Het blijkt voor Retroviral Disease te staan, oftewel HIV. Waarom noem je het dan niet gewoon HIV zou je denken? Maar de arts legde uit dat er aan HIV zit zo'n negatieve lading zit (dûh, het is een ernstige ziekte). Toch snap ik het wel, mensen vinden het niet fijn als de hele afdeling weet dat zij HIV besmet zijn. Op tuberculose of andere infectieziekten ligt daarentegen helemaal geen taboe.
Op de Male Ward liggen patiënten vanaf de leeftijd van vijf jaar. Er waren twee jongetjes, allebei rond de twaalf jaar, met verschrikkelijke brandwonden over hun hele lichaam. Het ene jongetje lag al sinds juli op de afdeling, hij was ingesloten in een bosbrand. Het ziet er niet best voor hem uit. De wonden op zijn benen zijn nog steeds niet dicht en de kans op infectie is dus erg groot. Daarnaast was hij verschrikkelijk ondervoed en had hij een serieuze anemie (bloedarmoede), waarvoor hij deze middag een bloedtransfusie zou krijgen. Zijn gezicht was helemaal opgezwollen door de anemie en zijn armpjes waren zo ontzettend dun. Hij lag zacht te huilen in zijn bedje, geen energie om de vliegen van zijn lijf te slaan. Hartverscheurend.
In het bed daarnaast zat een jongetje rechtop, een goed teken, maar ook zijn brandwonden logen er niet om. Zijn gezicht was een soort mozaïek van donkere en lichte huid dat doorliep over zijn borst. Ik vroeg de arts hoe deze jongen aan zijn brandwonden kwam. Een verschrikkelijk verhaal. Hier in Zambia zijn er veel mensen die geloven dat je ziek wordt om een reden. Dit jongetje werd ervan verdacht demonen in zich te hebben, omdat hij zich niet zoals andere kinderen gedroeg. Daarom heeft zijn familie hem naar de Traditional Healer gebracht, een soort medicijnman. Deze Traditional Healer beweerde de demonen uit het lichaam te kunnen verdrijven, door het jongetje boven de stoom te houden. Hierdoor heeft het jongetje verschrikkelijke brandwonden opgelopen, heel zijn gezicht was kapot. Ook dit jongetje was erg ondervoed, een groot probleem bij brandwonden.
Een paar bedden verder lag een jongetje van een jaar of tien. Hij had erg veel pijn aan zijn been en bij het aanraken, voelde ik de pus onder de huid. Het jongetje had waarschijnlijk last van osteomyelitis, een infectie van het bot of beenmerg. Eva en lucas hebben het jongetje op de OK gezien, waar er een snee in zijn been werd gemaakt, zodat de pus er uit kon. Er kwam zeker 200 cc uit.
Het lijkt nu of de meerderheid van de patiënten kinderen zijn, maar dat is niet zo. Alleen als kinderen ziek zijn, is het vaak veel ernstiger en het raakt je gewoon harder. Er waren ook volwassen mannen die er ernstig aan toe waren, zo was er een man met lepra. Lepra wordt veroorzaakt door een bacterie, die in het zenuwweefsel gaat zitten. De zenuwen in en onder de huid worden aangetast. Als gevolg daarvan ontstaan er verdikkingen onder de huid, verzwakken spieren in handen en voeten en kunnen er gezwellen ontwikkeld worden op oren, neus en wangen, die soms zelfs overgaan in zweren. Deze man had ook enorme wonden aan zijn onderbeen, één gapend gat was het en er kwam een verschrikkelijk lucht vanaf. Ik zal jullie de verdere details besparen.
Om kwart voor één waren we klaar op de Male Ward. Gesloopt was ik! En dat terwijl we maar vijf uur hadden meegelopen, maar je ziet zoveel! Thuis konden we gelijk aanschuiven voor de lunch en daarna hadden we college van dokter Thuma over Malaria. Mach is een interessant gebied als het gaat om Malaria. De Malaria is namelijk bijna tot het nulpunt gebracht, dankzij educatie en de juiste middelen. Morgen gaan Stieneke, Nicole en ik daar nog even met dokter Thuma over kletsen, omdat het gaat over onze opdracht.
Na college zijn we nog even naar de craftshop geweest, op de terugweg nog even een lekkere koude cola gedronken en toen was het alweer dinner time. Tijdens het eten viel de stroom weer eens een keer uit, lekker eten in het donker.
Na het eten zijn we nog wat spelletjes gaan doen, weerwolven en wie ben ik. Erg gezellig met Roodkapje, Lariam en de zeven geitjes!

02-10-2012
Vanochtend waren Wieteke en ik om negen uur in de Play Room. Het is een klein huisje van zo'n twintig vierkante meter. In de Play Room mogen zieke kindjes uit het hospital komen spelen met hun moeders. Esther is de vrouw die de Play Room runt, echt een leuke vrouw! Ze doet ook counseling met de moeders en leert hen dat zij verantwoordelijk zijn voor hun kinderen en moeten weten wat hun kinderen nodig hebben. 'Childeren are not just little adults', zei ze. Sommige kindjes waren echt best wel ziek, vaak leidden ze aan malnutrition (ondervoeding) of tuberculose. Maar bellenblaas doet wonderen! Dat was echt een schot in de roos en niet alleen de kinderen vonden het leuk, ook de moeders vonden het geweldig! Na een beetje met blokken en bellenblaas gespeeld te hebben, gingen we naar de Paediatrics, omdat er ook een aantal kindjes waren die niet naar de Play Room konden komen. Daar hebben we heel de zaal gevuld met allemaal bubbels. Op de afdeling lag ook het kindje met de klompvoetjes, die ik een week geleden heb gezien in het Operating Theatre. Ze had een ontsteking gekregen onder het gips, maar het ging nu gelukkig erg goed! Het is zo'n leuk kind, een paar maanden oud en lachen dat ze doet! Schattig! Eén van de moeders vond het zo leuk dat we er waren, dat we een Tonga naam kregen. Mijn naam is Chileleko, wat 'blessings' betekent.
's Middags hadden we het laatste college van dokter Thuma. Ik heb veel geleerd van zijn colleges, hij kan echt goed vertellen! Jammer dat hij nu weer naar de USA vertrekt.
In de loop van de dag werd duidelijk dat er een kleine schijt epidemie was uitgebroken. Er werd berekend dat we met z'n alle (12 personen) die dag 41 keer naar de wc waren geweest (en dan heb ik het niet over plassen). Dus gemiddeld 3-4 keer, sommige mensen haalden het gemiddelde omhoog, andere zaten er weer onder. Laten we het erop houden die ik binnen deze marge viel. Verdere details bespaar ik jullie.